गुरुदेव रवींद्रनाथ टागोर यांनी बंगाली भाषेत ‘जन गण मन अधिनायका जय हे..’ हे गीत लिहिले. पण संस्कृतचा प्रभाव असलेली बंगाली बोलीसारखी ‘साधुभाषा’ या गीताला शब्दबद्ध करण्यासाठी निवडणे ही एक उल्लेखनीय निवड होती.
‘जन गण मन’ ची अनेक वैशिष्ट्ये आहेत. हे लक्षात घेण्यासारखे आहे की यामध्ये वापरलेले शब्द देशभरातील सर्व भाषांच्या लोकांना परिचित आहेत. त्यामुळेच या गीताला सर्वांची मान्यता आणि पसंती मिळाली. हे गाणे २७ डिसेंबर १९११ रोजी कलकत्ता येथे भारतीय राष्ट्रीय काँग्रेसच्या वार्षिक अधिवेशनात पहिल्यांदा गायले गेले. त्यानंतर ते तत्वबोधिनी मासिकात १९१२ मध्ये ‘भारत विधाता’ नावाने प्रकाशित झाले.
कलकत्त्याच्या बाहेर, चित्तूर जिल्ह्यातील मदनपल्ले येथील बेझंट थिऑसॉफिकल कॉलेजमध्ये २८ फेब्रुवारी १९१९ रोजी रवींद्रनाथ टागोरांनी स्वतः ‘जन गण मन’ गायले होते. देशाला स्वातंत्र्य मिळाल्यानंतर १४ ऑगस्ट १९४७ च्या मध्यरात्री संविधान सभेची प्रथमच सार्वभौम संस्था म्हणून बैठक झाली.या सभेची सांगता ‘जन गण मन’ च्या गायनाने झाली. २४ जानेवारी १९५० रोजी संविधान सभेने ‘जन गण मन’ हे भारताचे राष्ट्रगीत म्हणून अधिकृतपणे स्वीकारले. संपूर्ण राष्ट्रगीत गाण्यासाठी ५२ सेकंद लागतात, तर लहान आवृत्ती गाण्यासाठी २० सेकंद लागतात. राष्ट्रगीत हे देशातील लोकांसाठी अभिमानाचे कारण आहे. राष्ट्रगीताची आचारसंहिता रिस्पेक्ट फॉर एथनिसिटी कायदा, १९७१ मध्ये समाविष्ट करण्यात आली होती.
राष्ट्रगीत हे देशाच्या स्वातंत्र्य आणि सार्वभौमत्वाचे सर्वात महत्वाचे प्रतीक आहे. भारतात विविध भाषांचे लोक राहत असले तरी जन गण मन सर्वांना सहज समजते. राष्ट्रगीत देशाचा कणा असलेल्या परंपरा आणि मूल्ये मांडते. भारतातील विविधतेचे प्रतिबिंब, केवळ जन गण मनच नाही तर रवींद्रनाथ टागोर लिखित शेजारच्या बांगलादेशचे राष्ट्रगीत ‘अमर सोनार बांगला’ हे देखील बांग्लादेशच्या संस्कृतीचे चित्रण करते. शिवाय, रवींद्रनाथ टागोर यांनी लिहिलेले श्रीलंकेचे राष्ट्रगीत हे सुद्धा राष्ट्रगीताचे एक उत्तम उदाहरण आहे.
हे ही वाचा:
तीन तासात अंबानी कुटुंबीयांचा खात्मा, तब्ब्ल ८ धमकीचे फोन कॉल
